zaterdag, januari 19, 2008
Jan Banning over legerfotograaf Sjoerd Hilckmann: Wiens brood men eet...
Op zijn weblog veegt Zilveren Camera-jurylid Bart Brouwers de afwijzende reacties van fotojournalisten op de nominatie van Defensiefotograaf Sjoerd Hilckmann hooghartig van tafel.
Jan Banning dient hem op Photography Weblog van repliek:
Even een reactie op jurylid Bart Brouwers, die overigens iets nauwkeuriger zou mogen citeren: ik heb helemaal nergens de uitdrukking 'hartstikke fout' gebruikt, die hij mij in de mond legt.
Wat betreft zijn vraag over het uitblijven van eerdere reacties, en nog zo wat, zie hieronder:
De taak van een journalist is: ‘het openbaarmaken van wat in zijn ogen waarheid is’. Die formulering is niet toevallig. De journalist is dus subjectief – maar zou in de grond van de zaak ongebonden moeten zijn en opereren met enkel zijn eigen subjectiviteit en niet die van een werkgever met belangen in het onderwerp. Hij behoort te streven naar wat we bij gebrek aan een bescheidener term maar ‘objectiviteit’ noemen, en daarom hoeven we zijn verslagen niet per definitie te wantrouwen. Inderdaad weet ik niet zeker of Hilckmann geen doden en verwoesting heeft gefotografeerd, maar dat is niet terzake. Van belang is in dit geval dat zijn broodheer een belanghebbende in de oorlog is. De clou zit ‘m in: wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
De Zilveren Camera is op zichzelf geen halszaak. Belangrijker zijn de vrije media. Diverse kranten en het NOS Journaal gebruikten Defensiebeelden als journalistiek verslag van de strijd in Uruzgan. Bij minstens één gelegenheid, nazomer 2007, drukte de Volkskrant zo’n foto af nadat Defensie had geweigerd een fotograaf van de krant toe te laten. De redactie redeneerde toen dat men vervolgens geen andere keuze had dan een foto uit de koker van Defensie te publiceren. Mijns inziens waren er wel degelijk alternatieven: een archieffoto van een fotojournalist, of helemaal geen foto. Een journalistieke prijs voor een legerfotograaf maakt de baan verder vrij voor Defensie om persfotografen, en eventueel ook andere journalisten, voortaan helemaal te weren: het leger heeft immers bewezen zelf de media te kunnen bedienen – met journalistiek blijkbaar volwaardig en door een persprijs gesanctioneerd materiaal. Trek deze lijn door, en in de toekomst worden we geïnformeerd over een nieuwe Volendamse brand door krantenartikelen van een ghostwriter van cafébaas Veerman. Of zien we een Journaalitem over een Enschedese vuurwerkramp, gepresenteerd door een communicatiemedewerker van het vuurwerkbedrijf. Waakhond van de democratie: slaap zacht.
Jan Banning, fotograaf
Jan Banning dient hem op Photography Weblog van repliek:
Even een reactie op jurylid Bart Brouwers, die overigens iets nauwkeuriger zou mogen citeren: ik heb helemaal nergens de uitdrukking 'hartstikke fout' gebruikt, die hij mij in de mond legt.
Wat betreft zijn vraag over het uitblijven van eerdere reacties, en nog zo wat, zie hieronder:
De taak van een journalist is: ‘het openbaarmaken van wat in zijn ogen waarheid is’. Die formulering is niet toevallig. De journalist is dus subjectief – maar zou in de grond van de zaak ongebonden moeten zijn en opereren met enkel zijn eigen subjectiviteit en niet die van een werkgever met belangen in het onderwerp. Hij behoort te streven naar wat we bij gebrek aan een bescheidener term maar ‘objectiviteit’ noemen, en daarom hoeven we zijn verslagen niet per definitie te wantrouwen. Inderdaad weet ik niet zeker of Hilckmann geen doden en verwoesting heeft gefotografeerd, maar dat is niet terzake. Van belang is in dit geval dat zijn broodheer een belanghebbende in de oorlog is. De clou zit ‘m in: wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
De Zilveren Camera is op zichzelf geen halszaak. Belangrijker zijn de vrije media. Diverse kranten en het NOS Journaal gebruikten Defensiebeelden als journalistiek verslag van de strijd in Uruzgan. Bij minstens één gelegenheid, nazomer 2007, drukte de Volkskrant zo’n foto af nadat Defensie had geweigerd een fotograaf van de krant toe te laten. De redactie redeneerde toen dat men vervolgens geen andere keuze had dan een foto uit de koker van Defensie te publiceren. Mijns inziens waren er wel degelijk alternatieven: een archieffoto van een fotojournalist, of helemaal geen foto. Een journalistieke prijs voor een legerfotograaf maakt de baan verder vrij voor Defensie om persfotografen, en eventueel ook andere journalisten, voortaan helemaal te weren: het leger heeft immers bewezen zelf de media te kunnen bedienen – met journalistiek blijkbaar volwaardig en door een persprijs gesanctioneerd materiaal. Trek deze lijn door, en in de toekomst worden we geïnformeerd over een nieuwe Volendamse brand door krantenartikelen van een ghostwriter van cafébaas Veerman. Of zien we een Journaalitem over een Enschedese vuurwerkramp, gepresenteerd door een communicatiemedewerker van het vuurwerkbedrijf. Waakhond van de democratie: slaap zacht.
Jan Banning, fotograaf
# posted by Jan-Edward : 09:48
|
|